สุขอนามัย ความสัมพันธ์กับวิทยาศาสตร์อื่นๆ ดังที่กล่าวไปแล้ว วัตถุประสงค์ของยาคือการรักษาผู้ป่วย รักษา เสริมสร้างและเพิ่มสุขภาพของผู้คน ในการทำเช่นนี้ ใช้วิธีการเชิงกลยุทธ์ 2 วิธี การรักษาและป้องกันโรค การป้องกัน ดังนั้น ในการแพทย์จึงมีการสร้างสองทิศทาง การรักษาและการป้องกันโรค ในระหว่างการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ทั้ง 2 ทิศทาง มีแนวโน้มที่จะมีความแตกต่างในวงกว้าง ในเวลาเดียวกัน ผู้ก่อตั้งทั้งสองทิศทาง การบำบัดและสุขอนามัย
ซึ่งได้ให้การเริ่มต้นในชีวิต แก่สาขาวิชาอิสระทางวิทยาศาสตร์ และพื้นที่ของกิจกรรมภาคปฏิบัติ ความแตกต่างของทั้งสองทิศทางขึ้นอยู่กับสัญญาณต่างๆ แฟกทอเรียล ระบบ อวัยวะ แนวทางการป้องกันในปัจจุบัน มีสาขาวิชาที่เกี่ยวข้องมากมาย คุณสมบัติที่โดดเด่นของสาขาวิชาวิทยาศาสตร์เชิงป้องกันเหล่านี้ และขอบเขตของกิจกรรมภาคปฏิบัติของแพทย์ คือเป้าหมายและวิธีการบรรลุผล เช่นเดียวกับยาทั้งหมด ทิศทางการป้องกัน รวมทั้งบรรพบุรุษ
สุขอนามัยอยู่บนพื้นฐานทางทฤษฎีของปรัชญา วิทยาศาสตร์ชีวภาพที่แน่นอนและทั่วไป ในกระบวนการบรรลุเป้าหมาย สุขอนามัยมีปฏิสัมพันธ์กับสาขาวิชาทางการแพทย์เกือบทั้งหมด ที่เกี่ยวข้องกับการกำหนดความคิดเชิงป้องกัน และการดำเนินการของแพทย์ในอนาคตโดยธรรมชาติ อย่างแรกเลย ปฏิสัมพันธ์ดังกล่าวเกิดขึ้นระหว่างสาขาวิชาวิทยาศาสตร์ภายในการป้องกัน แต่ในขณะเดียวกัน วิทยาศาสตร์พื้นฐาน ชีววิทยา ชีวเคมี ชีวฟิสิกส์ พันธุศาสตร์ สรีรวิทยา
ในอีกด้านหนึ่ง ปฏิสัมพันธ์ดังกล่าวช่วยให้แพทย์ป้องกันได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น โดยใช้ความสำเร็จล่าสุดของวิทยาศาสตร์เหล่านี้ ดำเนินการวินิจฉัย”สุขอนามัย”ของสุขภาพ ของมนุษย์และสิ่งแวดล้อมภายนอก เพื่อให้แน่ใจว่าสุขาภิบาลและระบาดวิทยาเป็นอยู่ที่ดีของประชากร ในทางกลับกัน ข้อมูลที่ได้รับจากการวินิจฉัยอย่างถูกสุขลักษณะ ทำให้แพทย์สามารถวินิจฉัยโรคได้อย่างเหมาะสมยิ่งขึ้น การรักษาและการป้องกัน ระดับทุติยภูมิ ตติยภูมิ
ตัวอย่างเช่น อาจมีการอ้างถึงโรคหายากจำนวนหนึ่ง เมื่อหากไม่มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างการป้องกันและการรักษา ก็จะเป็นการยากที่จะสงสัยเลยแม้แต่น้อย นับประสาในการบำบัดโรคด้วย เราจะตั้งชื่อโรคเหล่านี้ว่าอะโครดีเนีย โรคที่เกิดจากการสัมผัสสารปรอทซ้ำๆ โรคที่เกิดจากการสัมผัสกับโพลีคลอริเนต ไบฟีนิล PCBs โรคอิไตแคดเมียม ภาวะกระดูกพรุน โรคคาชินเบคและอื่นๆ หากปราศจากการวินิจฉัยตามหลักสุขลักษณะพื้นฐานแล้ว ก็เป็นเรื่องยากมากที่จะระบุสาเหตุของโรค
ในเวลาเดียวกัน หากแพทย์วินิจฉัยโรคที่หายากเหล่านี้ จะทำให้แพทย์เชิงป้องกันมีเหตุผล ในการหาสาเหตุของโรค แหล่งที่มาของการพัฒนา ในตัวอย่างนี้ เราต้องการเน้นย้ำอีกครั้งว่าปฏิสัมพันธ์ ระหว่างผู้เชี่ยวชาญจากทั้ง 2 พื้นที่ มีความสำคัญเพียงใด สุขอนามัยควรมีปฏิสัมพันธ์อย่างใกล้ชิด กับสาขาทางคลินิกเช่นโรคติดเชื้อ โดยทั่วไปแล้ว ปฏิสัมพันธ์นี้มีอยู่ในแง่ของการศึกษา วินิจฉัย ป้องกันและรักษาทั้งที่รู้จักกันมานาน และปรากฏขึ้นใหม่ ตลอดจนการติดเชื้อที่กลับมา
แต่ผู้เชี่ยวชาญหลายคนในสาขาคลินิก และเวชศาสตร์ป้องกันได้กล่าวถึงการประเมินความสำคัญของกลุ่มโรค เช่น โรคกาฝากต่ำเกินไป แต่ในปี พ.ศ. 2424 ชาร์ลส์ ดาร์วินเขียนว่า ให้เราจำไว้ว่ามีคนรอดกี่คน ความทรมานอันน่าสยดสยองได้รับ การบรรเทาลงด้วยความรู้เรื่องหนอนพยาธิ จากข้อมูลของ WHO ผู้คนมากกว่า 4.5 พันล้านคนทั่วโลกได้รับผลกระทบจากโรคปรสิต นั่นเป็นมากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรโลก สำหรับไทยตามข้อมูลอย่างเป็นทางการ
ผู้ป่วยดังกล่าวประมาณ 1 ล้านคนลงทะเบียนในประเทศของเราทุกปี แต่ไม่มีใครรู้ขอบเขตที่แท้จริงของภัยพิบัติ จากการประเมินของผู้เชี่ยวชาญ และผลการสำรวจตัวอย่าง สันนิษฐานได้ว่ายังมีอีกมาก 20 ล้านคน ทำไมโรคกลุ่มนี้จึงควรได้รับการดูแลเป็นพิเศษ เนื่องจากลักษณะทางชีวภาพของปรสิตทั้ง 2 และความสัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิตที่เป็นโฮสต์ โรคปรสิตมักมาพร้อมกับการแพ้ และการปราบปรามของภูมิคุ้มกัน เป็นผลให้ความไวของสิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อ
ต่อการติดเชื้อจากเชื้อโรคอื่นๆเพิ่มขึ้น กับพื้นหลังของการลดลงของความต้านทานต่อผลกระทบ ของปัจจัยแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์ นั่นคือเหตุผลที่เราต้องพูดถึงความจำเป็น ในการปฏิสัมพันธ์ที่ใกล้เคียงที่สุดระหว่างนักสุขศาสตร์ นักระบาดวิทยา นักจุลชีววิทยา นักปรสิตวิทยา รวมถึงผู้เชี่ยวชาญด้านโรคติดเชื้อ และไม่ใช่การละเลยนี้ที่มนุษยชาติเป็นหนี้ ต่อการเติบโตของโรคภูมิแพ้หลายชนิดหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้วการบุกรุกหลายครั้งเป็นเวลานาน
ซึ่งเกือบจะไม่มีอาการจนกระทั่งคนเสียชีวิต นอกจากนี้ ความสำคัญของปัญหายังเนื่องมาจากข้อเท็จจริงที่ว่า ทุกวันนี้ชาวไทยหลายพันคนชอบที่จะพักผ่อนในประเทศ และทวีปที่แปลกใหม่ ออสเตรเลีย แอฟริกา เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งโรคดังกล่าวพบได้บ่อยมาก
บทความอื่นที่น่าสนใจ ➠ ตลาด การเงินทำความเข้าใจเกี่ยวกับจิตวิทยาเบื้องต้นในตลาดการเงิน
